मॉरिशसची आठवण

आता एक गंमत आठवली ती सांगते. मॉरिशसला गेलो होतो. आमच्या घरी येऊन राहून गेलेल्या एक कुटुंबाच्या घरी जायचं होतं. माहेबुर्ग या गावात घर होतं त्यांचं. त्या मावशींनी त्यांचं छान टुमदार घर फिरून दाखवलं. वरच्या मजल्यावरून खाली येत असताना मला छानसा सोडे किंवा सुकटीचा वास खुणावून गेला. डावीकडे स्वयंपाकघर होतं. पण दिसत काहीच नव्हतं. मी न राहावून हावरटपणे विचारलंच- व्हॉट आर यू कुकिंग.

मावशी लाजली. ओ आयॅम सॉरी... स्मेल नो?

मी म्हटलं, हां मावशी, गुड स्मेल.

तिचे डोळे उजळले.- यू लाइक इट? मी दिला नाही कारण आय़ थॉट यू विल नॉट लाईक द स्मेल. तेवढ्यात धनंजय उतरला. आणि म्हणाला, आयला, किती दिवसांनी जरा छान वास आला.

मग तिने घाईघाईने किचनमधे जाऊन झाकून ठेवलेला तवा उघडला. त्यावर सोडे, मिरच्या नि कांदा खरपूस तळून ठेवलेला. बशीत घालून तिने तो आमच्या पुढ्यातच ठेवला. टुमॉरौ यू कम टु माय प्लेस टु ईट- मी जास्त करनार.

पुन्हा एकदा हे अन्न खाणं म्हणजे काहीतरी प्रतिष्ठेला बाधक असं आहे हा छुपा गंड आहे असं जाणवलं. नंतर मावशी आणि काकांनी आम्हाला माहेबुर्गच्या समुद्राजवळच्या मार्केटमधे नेलं. तर तिथे भाज्या, फळे, ब्रेड्सच्या मार्केटच्या एका भागात भरपूर मोठा सुक्या मासळीचा भाग होता. झिंबाब्वेला पाहिलेले मॉव जातीच्या कॅटफिशचे मोठमोठ्या जाड्या पापडांसारखे सुकवलेले तुकडे तर मोठ्या चवडी करून रचून ठेवलेले. जवळा, सोडे, आणि वेगवेगळ्या सुकवलेल्या माशांचे भरपूर प्रकार होते. भारतीय आणि आफ्रिकन वंशाचे खूप लोक त्यांची हसतखेळत खरेदी करीत होते.

मुंबईत भायंदरच्या, वर्सोव्याच्या, मरोळच्या बाजारांत गेल्यावर जसं मस्त वाटतं त्या तऱ्हातऱ्हा पाहून तसंच इथेही वाटलं होतं.